Ken jij Eugene Kasteel? Of ben je misschien Eugene Kasteel? Ik zal je uitleggen waarom ik dit vraag.

Kasteel schreef: 'Ik werk op dit moment als communicatieadviseur voor een middelgrote gemeente. Het college voorziet 'gedoe' met de mogelijke komst van vluchtelingen. Zij hebben een verzoek gekregen voor (extra) opvang. Deze informatie is op dit moment strikt vertrouwelijk en behalve het college is (nog) niemand op de hoogte van de aanvraag.’

Achteraf denk ik dat het door dat strikt vertrouwelijke karakter kwam dat ik geen verdere vragen stelde. Hem niet vroeg waarom hij geen telefoonnummer vermeldde, niet op LinkedIn noch op Facebook te vinden was, waarom een gmail-adres? Heel diep van binnen had ik het gevoel dat het niet klopte, maar ik ging gewoon aan de slag en maakte een keurige offerte – zelfs met korting vanwege het Goede Doel!

Opnieuw een mail van Kasteel. Had ik in mijn laatste mail ‘Beste Eugene’ geschreven, hij hield het bij Geachte heer Van der Maat. Bij nader inzien leek het verstandiger om alleen de burgemeester en de portefeuillehoudende wethouder te trainen. Of ik een en ander daaraan wilde aanpassen. Twee zielen, één gedachte: Het leek mij ook beter om in dit stadium alleen die twee te trainen, dus ik begreep de vraag en schreef een aanvullend document. Kasteel toonde zich uiteraard verheugd over mijn bereidwilligheid. En ik zou volgende week na het collegeberaad nader horen.

Ik hoorde niks en vroeg Kasteel via de mail naar de stand van zaken.

'Geachte heer Van der Maat, vandaag is duidelijk geworden dat in onze gemeente de opvang van (extra) vluchtelingen voorlopig niet aan de orde is. Mediatrainen acht het college gezien deze recente ontwikkeling op dit moment dan ook niet zinvol. Wellicht dat dit opportuun gaat worden in 2016. Hoe dan ook ; uw voorstel zag er prima uit en we zullen contact met u opnemen als nieuwe ontwikkelingen daartoe aanleiding geven. In elk geval wil ik u via deze weg hartelijk bedanken voor de genomen moeite en wens u veel succes toe met uw zaken.’

Pas toen had ik het door! Die hele Eugene Kasteel bestond niet, ik was geflest, hoe naïef kan je zijn – stomstomstom! Had ik het niet gedacht!? Bedrijfsspionage over de rug van vluchtelingen. Wie zit hier achter? En meer van dat soort gedachten schoten door mijn hoofd.

Maar in mijn reactie bleef ik koel: ik heb nog een paar vragen, kan ik je nummer krijgen om je morgenochtend even te bellen?

Geen antwoord. Taal noch teken. En ik mailde hem in een opwelling: 'Goeie grap! Ik hoop voor je dat eea je heeft opgeleverd wat je wilde. Doe er je voordeel mee. En kijk zo even in de spiegel, het moet een deerniswekkend gezicht zijn dat je daar ziet.’ En had na het verzenden meteen spijt van de laatste zin, dom van me om die emotie te tonen.

Vandaag heb ik E.K. opnieuw een mailtje gestuurd: laat als je durft nog eens wat van je horen. Het antwoord liet niet op zich wachten: A message that you sent could not be delivered to one or more of its recipients. This is a permanent error. The following address(es) failed: eugenekasteel@gmail.com.

E.K. heeft zijn account opgeheven. E.K. bestaat namelijk niet.

Dus het is ook niet zo gek dat jij hem niet kent. Maar misschien ben jij hem wel? Of haar? Ben je dan toevallig ook concurrent X.? Concullega Y.? Of vriend Z.?

Spijt heb ik er niet van, ik was misschien wel te gretig. Het leek me een mooie opdracht om een bijdrage te leveren aan heldere communicatie rond de vluchtelingenopvang. Heb er van geleerd, het zal me niet nog een keer gebeuren en ik blijf me tegenover elk verzoek onbevangen opstellen. Of het nou is ten behoeve van een kasteel, van vluchtelingen of een kasteel voor vluchtelingen.

Overigens heb ik het flauwe vermoeden nooit meer iets van E.K. te horen. Maar als jij hem tegenkomt of spreekt of bent, doe hem dan maar de groeten van de Geachte heer Van der Maat.